En toen lag ik op de grond : Een Leerzame Ervaring
Het was een gewone dinsdag. Ik was net twee weken in het bezit van mijn nieuwe elektrische fiets en verheugde me op een fijne fietstocht, het was prachtig weer. Mijn man ging mee. Heerlijk die frisse lucht en wat fietste die lekker. Ik was zo blij en opgetogen, genieten.
En toen gebeurde het. Een snelle e-bike naderde op het fietspad en ik voelde me geïntimideerd, wat ging dat snel. Zonder echt na te denken, week ik uit naar de rand van het fietspad en kwam op het richeltje terecht. Voordat ik het wist, verloor ik mijn evenwicht en gleed weg. Ik lag ineens op het asfalt.
Daar zat ik dan, helemaal in de war en beduusd. Bloed druppelde van mijn knie en bovenarm, en ik voelde een scherpe pijn in mijn enkel en hand. Mijn hand! Mijn werk ! Als voetreflextherapeut heb ik mijn handen echt nodig. Een lichte paniek overviel me, dat zal toch niet waar zijn. Gelukkig kon ik staan en alles bewegen, min of meer.
Er was nergens een plek om even te zitten en bij te komen. Aan de overkant van de straat zag ik een bankje waar al twee mensen zaten. Ik strompelde ernaartoe en ging naast hen zitten. Mijn lichaam begon te reageren op de schok: ik begon te trillen, praatte onafgebroken, kreeg het koud, mijn hoofd voelde licht, en ik werd misselijk. De drang om naar het toilet te gaan werd plotseling heel hoog. Het was precies het stresspatroon dat ik mijn cliënten altijd uitleg: de vlucht- of vechtrespons waarbij adrenaline en cortisol door je lichaam razen.
Gelukkig was ik niet alleen, mijn man regelde een vriend die me snel met de auto naar huis bracht. De fietsen werden later opgehaald. Thuis liet ik me op de bank vallen. Terwijl mijn man pleisters en andere benodigdheden haalden, kwamen de tranen. Ik was echt geschrokken. Het kwam me helemaal niet uit om nu ziek te worden en ik had zo’n pijn.
De eerste dagen na de valpartij waren zwaar. Mijn hele lichaam deed pijn, ik was moe, lusteloos en had totaal geen energie. Bovendien voelde ik me emotioneel kwetsbaar en barstte ik regelmatig in huilen uit. De pijn in mijn schouder werd steeds erger. Toen besefte ik dat de pijn zich aan het vastzetten was. Mijn lichaam verkrampte.
Toen ik dat eenmaal doorhad, kon ik beginnen met het loslaten van de spanning. Ik gebruikte de technieken die ik ook aan mijn cliënten leer, zoals diepe ademhalingsoefeningen en zachte rek- en strekoefeningen. Diepe ademhalingsoefeningen helpen om je zenuwstelsel te kalmeren en je hartslag te verlagen, terwijl rek- en strekoefeningen helpen om je spieren te ontspannen en de doorbloeding te verbeteren. Langzaam maar zeker begon de pijn te verminderen. Het herstelproces was begonnen.
Dit ongeval heeft me veel geleerd over hoe kwetsbaar ons lichaam is en hoe krachtig stress kan zijn. Het heeft me ook weer eens duidelijk gemaakt hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen, vooral in tijden van crisis. Mijn ervaring heeft me er nog meer van overtuigd dat je altijd naar je lichaam moet luisteren en de signalen van stress serieus moet nemen.
Ondanks de pijn en de schrik ben ik dankbaar voor deze ervaring. Het heeft me een dieper inzicht gegeven in hoe ons lichaam en geest op trauma reageren. Dit inzicht neem ik zeker mee in mijn werk als voetreflextherapeut. Voetreflextherapie kan helpen om stress te verminderen en het zelfherstellend vermogen van het lichaam te ondersteunen. Het herinnert me eraan dat elke ervaring, hoe pijnlijk ook, ons iets kan leren.
Nu, enkele weken later, gaat het veel beter met me. De pijn is grotendeels verdwenen en ik voel me weer energiek en optimistisch. Ook realiseer ik me hoeveel geluk ik heb gehad. Het was achteraf maar een kleine valpartij. Ik ben zo snel mogelijk weer op de fiets gestapt, deels om te voorkomen dat ik bang zou worden, maar ook om de verkramping in mijn lichaam tegen te gaan. Mijn nieuwe elektrische fiets gebruik ik volop.
Deze ervaring heeft me sterker gemaakt en me eraan herinnerd hoe belangrijk het is om veerkrachtig te zijn en om de signalen van je lichaam serieus te nemen, iets wat ik ook in mijn praktijk regelmatig benadruk.
Ik hoop dat mijn verhaal jou kan inspireren om door te zetten, zelfs als ze tegenslagen tegenkomen. Ongevallen groot of klein gebeuren, maar hoe we ermee omgaan en wat we ervan leren, maakt uiteindelijk het verschil.
Thea Seffinga
0 reacties